"Danton", oparty na dramacie Stanisławy Przybyszewskiej, jest najbardziej unikalnym filmem w dorobku reżyserskim Andrzeja Wajdy. Z powodu wprowadzenia stanu wojennego Wajda był zmuszony dokończyć realizację filmu we Francji, przy wsparciu wytwórni Gaumont ( i bardzo dobrze). "Danton" jest więc produkcją polsko-francuską, z mieszaną obsadą, jednakże film został nakręcony w języku Moliera. Mamy rok 1794, trwa rewolucja francuska, rządy jakobinów stają się coraz bardziej krwawe i nieznośne. Osią fabuły jest starcie dwóch silnych osobowości, dwóch odmiennych wizji świata, państwa, społeczeństwa i rewolucji- Georgesa Dantona i Maximilliena de Robespierre'a. Druga część filmu skupia się na procesie i egzekucji Dantona oraz jego współpracowników i przyjaciół. Siłą tego filmu są przede wszystkim dwie wybitne kreacja aktorskie- Gérarda Depardieu jako Dantona i Wojciecha Pszoniaka jako Robespierre'a. Scena ich rozmowy przy kolacji jest najlepszą sceną w filmie obok piorunującego zakończenia. Naprawdę znakomite aktorstwo. Każdy, komu Depardieu kojarzy się z Obeliksem, powinien zobaczyć ten film. Pszoniak w niczym mu nie ustępuje, jako Robespierre jest zimny, sztywny, oschły, wyniosły, jednakże w dwóch scenach spod tej zimnej skorupy wychodzi targany wątpliwościami i silnymi emocjami człowiek- podczas wizyty Robespierre'a u Camille'a Desmoulins oraz po egzekucji Dantona, gdy leży przerażony i spocony we własnym łóżku. Drugi plan robi dobrą robotę, jednak jest tylko tłem dla dwóch głównych bohaterów. Ciekawie wypada Bogusław Linda jako fanatyczny Saint-Just. Muzyka idealnie dopasowana, scenografia i kostiumy z epoki na wysokim poziomie. Zakończenie bardzo mocne i emocjonalne. Zostaje ukazana groza i bezwzględny terror rewolucji, która, jak mówił sam Danton, pożera własne dzieci. Film jest w gruncie rzeczy dość wierny realiom historycznym, Danton jednak zbyt wyidealizowany, był bowiem o wiele brzydszy niż przedstawił go Wajda, zarówno zewnętrznie (kiedy był dzieckiem został kilkukrotnie kopnięty przez rozjuszonego byka, co zdeformowało mu twarz), jak i wewnętrznie ; ) Był to człowiek skorumpowany, dwulicowy, myślący przede wszystkim o własnej karierze i dostatku, a nie o abstrakcyjnym "dobru ludu". Podoba mi się w tym filmie to, że rewolucja francuska jest tutaj pokazana w dość negatywnym świetle, co podkreśla jeszcze muzyka jak z dreszczowca ( i te złowieszcze ujęcia na gilotynę), szlachetne ideały zostały przysłonięte przez ideologiczny fanatyzm, osobiste resentymenty i żądzę władzy, która znalazła się w rękach ludzi, którzy nigdy nie powinni być do niej dopuszczeni. Pocieszający jest fakt, że Robespierre i jego przydupasy sami skończyli wkrótce na gilotynie, a kilka lat później do władzy doszedł ktoś, kto zakończył to barbarzyństwo, napisał własny, cesarski rozdział w historii Francji i świata i nawet trafił do polskiego hymnu ; )